Menu
Στη μετανεωτερική εποχή η Φιλοσοφική Συμβουλευτική έρχεται να καλύψει την ανάγκη του ανθρώπου για το βέλτιστο, άριστο βίο.
Προϋπόθεση όμως απαραίτητη για το “ευ ζην” γίνεται το “γνώθι σαυτόν” και η “εσωτερική ειρήνη”.
Η ψυχολογία στην Αρχαία Ελλάδα αποτελούσε κομμάτι της φιλοσοφίας.
Ο Πυθαγόρας, οι Ίωνες φιλόσοφοι, o Πλάτων, ο Επίκουρος, ο Επίκτητος και οι Στωικοί, καθώς και ο Πλούταρχος και ο Γαληνός υπήρξαν μερικοί από τους φιλόσοφους-συγγραφείς που ασχολήθηκαν με θέματα που αφορούσαν στην ψυχή.
Ο Σωκράτης με τους φιλοσοφικούς διαλόγους του, εγκαινιάζει μια μέθοδο που προαναγγέλλει τον τύπο του νεότερου φιλοσοφικού συμβούλου ενώ οι Στωικοί φιλόσοφοι και o Επίκουρος ανέπτυξαν “πνευματικές ασκήσεις” που θυμίζουν τις ασκήσεις που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι γνωστικοί θεραπευτές για τους πελάτες τους.
Οι φυσικοί φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που όρισαν τη σύσταση και την κίνηση της ψυχής. Στη συνέχεια ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του ασχολήθηκαν εμπεριστατωμένα με τις αρετές και τις αξίες της ζωής καθώς επίσης και με τις ψυχικές θεραπείες. Ο Πλάτων έβλεπε τα πράγματα μέσα στο όλον του ενοποιημένου κόσμου και το γνωμικό ”γνώθι σαυτόν” του Σωκράτη -το παλαιότερο από τα τρία Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς- είχε γίνει η κεντρική ιδέα της φιλοσοφίας.
Oι περισσότερες φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας έβλεπαν τη φιλοσοφία όχι σαν μια διδασκαλία κάποιας αφηρημένης θεωρίας, αλλά μάλλον ως την «τέχνη του ζην».
Η φιλοσοφική πράξη, λέει ο Hadot στο Philosophy as a Way of Life, ήταν για τις ελληνιστικές ρωμαϊκές σχολές “μια διαδικασία που μας οδηγεί στην πληρότητα και μας κάνει καλύτερους. Είναι ένας προσηλυτισμός που αναποδογυρίζει τη ζωή μας, που ανυψώνει το άτομο από μια μη αυθεντική κατάσταση ζωής σε μια αυθεντική στάση ζωής, στην αυτοσυνείδηση, την εσωτερική ειρήνη και ελευθερία”. (Raabe, Philosophical Counselling, Theοry and practice).
Η αυτοσυνείδηση, η εσωτερική ειρήνη και ελευθερία είναι η τέχνη του ζην για τον Φουκώ.
Στο Εξουσία, Γνώση και Ηθική λέει: “Αυτό που με εκπλήσσει είναι το ότι στην κοινωνία μας η τέχνη έχει γίνει κάτι που συνδέεται μόνο με τα αντικείμενα κι όχι με τα άτομα ή τη ζωή. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει έργο τέχνης η ζωή του καθενός μας; Γιατί να είναι καλλιτεχνικό αντικείμενο η λάμπα ή το σπίτι και όχι η ζωή μας;” (Φουκώ, Εξουσία, Γνώση και Ηθική).
Η Φιλοσοφική Συμβουλευτική έχει ένα βάθος χρόνου που ξεκινάει από την άγρια σκέψη και φθάνει ως τη μεταμοντέρνα ρητορική.
